Shakespeare i kontratenor

„Shakespeare Songs & Consort Music”* – tę płytę nabyłem wiele lat temu, traktując ją jako suplement do dzieł Shakespeare’a. Ciekawiło mnie wtedy (i ciekawi nadal), jak ongiś wystawiano jego sztuki. Sądząc po „pirackim”  (spisanym ze sceny) wydaniu „Hamleta” z 1603 r. (tzw. Bad Quatro) niekoniecznie było to zgodne ze znanym nam kanonem.

Sztukom Shakespeare’a towarzyszyła też muzyka. Płyta Dellera była próbą odpowiedzi na pytanie, jak brzmiała ta muzyka. Nagrania potraktowałem w dużej mierze informacyjnie, mruknąłem sobie: a więc to było tak, i do płyty nie wracałem zbyt często. Zainteresowanie śpiewem kontratenorów wzbudziły we mnie dopiero nagrania Gerarda Lesne’a.

Shakespeare Songs

Wracając do Dellera: wymieniany jest wśród pionierów wykonawstwa historycznego i jako poprzednik współczesnych kontratenorów, acz uznanie nie jest i nie było bezwarunkowe. Trudno nie odczytać rezerwy, jaka ukrywa się w bezstronnej pozornie informacji podanej przez Janusza Łętowskiego:

W tym miejscu trzeba wspomnieć o szczególnego typu głosie, w którym lubują się słuchacze angielscy, czyli o tzw. kontratenorze (najsławniejszym był niedawno zmarły Alfred Deller; 1912-1980). Cienki, falsetowy głos kontratenora sprawia czasami wręcz nienaturalne wrażenie, są jednak jego amatorzy, więc dlatego nagrywa się też płyty, i to sporo. (Janusz Łętowski: Magia czarnego krążka. ABC kolekcjonera płyt. Kraków: Polskie Wydaw. Muzyczne, 1981 s. 247).

I to tyle przyczynku do historii kontratenorowego śpiewania, którym inauguruję wspomniane w tytule blogu Okolice. 

---

*Shakespeare Songs & Consort Music
1. Thomas Morley: It was a lover and his lass (As you like it, V, 3)
2. John Wilson: Take, o this lips away (Measure for measure, IV, 1)
3. Thomas Morley: O mistress mine (Twelfth Night, or What you will, II, 3)
4.  Thomas Weelkes: Strike it up, Tabor
5. Anonymous: Willow song (Othello, IV, 3)
6. Robert Johnson: Where the bee sucks (The Tempest, V, I) 
7. Anonymous: How should I your true love know (Hamlet, Prince of Denmark, IV)
8. Francis Cutting: Walshingham variations
9. Anonymous: We be soldiers three
10. Anonymous: When griping griefs (Romeo and Juliet, Iv, 5)
11. Robert Johnson: Full fathom five (The Tempest, I, 2)
12. Anonymous: Calleno custure me (Henry V, mention a IV, 4)
13. Anonymous: Then they for sudden joy did weep (King Lear, I)
14. Anonymous: Bonny sweet Robin
15.. Anonymous: When that I was (Twelfth Night, V, I)
16. Anonymous: Kemp’s jig
17. Anonymous: Greensleeves
18. Anonymous : He that will an alehouse keep (Mèlismes de Ravenscroft)
19. William Byrd: Non nobis Domine
Deller Consort:
Alfred Deller, contre-tènor
Philip Todd, Max Worthley, tènors
Maurice Bevan, baryton
Desmond Duprè, luth (8, 4, 16)
Harmonia Mundi France, p 1970, 2000
(nagr.: 1966, 1. wyd. 1967)

Read Full Post »

Opium. Melodies francaises

Wykonawcy:
Philippe Jaroussky – kontratenor
Jerome Ducros – fortepian
oraz
Renaud Capucon – skrzypce *
Gautier Capucon – wiolonczela **
Emmanuel Pahud – flet ***

Virgin Classics, 2009

Nagranie:
Paryż, Chambre Syndicale Typographique Parisiene, Salle Akustica, 7-13.VII.2008.

Na płycie
(kompozytor – tytuł – autor tekstu)

1. Reynaldo Hahn – A Chloris. – Theophile De Viau.
2. Cecile Chaminade – Sombrero. (1884) – Eduard Guinand
3. Jules Massenet – Elegie. (1869) – Pierre Lorys **
4. Gabriel Faure – Nell. Op. 18 Nr 1 (1880) – Leoconte De Lisle
5. Ernest Chausson – Le Colibri. Op. 2 Nr 7 – Leoconte De Lisle
6. Gabriel Faure – Automne. Op. 18 Nr 3 (1880) – Armand Silvestre
7. Cecil Chaminade – Mignonne. (1894) – Pier De Ronsard
8. Reynaldo Hahn – Fetes galantes. (1892) – Paul Verlaine
9. Ernest Chausson – Le temps des lilas – Maurice Bouchor
10. Ernest Chausson – Les papillons Op. 2 Nr 3 – Theophile Gautier
11. Andre Caplet – Viens, une flute invisible soupire. (1900) – Victor Hugo ***
12. Ernest Chausson – Les heures Op. 27 Nr 1 – Camille Mauclair
13. Reynaldo Hahn – Quand Je fus pris au pavillon. 12 Rondels, Nr 8 – Charles Duc D’Orleans
14. Reynaldo Hahn – Offrande. (1891) – Paul Verlaine
15. Camille Saint-Saens – Tournoiement „Songe d’opium”. Op. 26 Nr 6 (Melodies Persanes, 1870) – Armand Renaud
16. Claude Debussy – Romance. (2 Romances, Nr 2, 1891) – Paul Bourget
17. Paul Dukas – Sonnet – Pier De Ronsard (Amours, Premier Livre, CLXIX)
18. Jules Massenet – Nuit D’Espagne. (1869) – Louis Gallet
19. Guillame Lekeu – Sur une tombe. 3 Poemes, Nr 1 (1892) – Guillame Lekeu
20. Camille Saint-Saens – Violons dans le soir. (1907)- Anna De Noailles *
21. Cesar Franck – Nocturne. (1884) – Louis De Fourcaud
22. Gabriel Dupont – Les donneurs de serenades (Mandoline). (1901) – Paul Verlain
23. Vincent D’Indy – Lied maritime Op.43 – Anonymous
24. Reynaldo Hahn – L’heure exquise. (Chansons grises, Nr 5) – Paul Verlaine

Czas: 66′ 06″

Album w katalogu

Read Full Post »

Jaroussky w Barbican

Po londyńskim koncercie w Barbican Hall* Hilary Finch w The Times (z 4 grudnia) pyta:

Is the young countertenor Philippe Jaroussky really great?

Zdaniem recenzentki odpowiedź na to pytanie niekoniecznie musi być twierdząca:

For, as yet, Jaroussky has a personable stage presence, a lithe and youthful voice — at the soprano end of the countertenor spectrum — but little power, a tendency to blur intonation, and no more expressive eloquence than many a recent conservatoire graduate.
The trouble is, this sopranist repertoire is now in the hands of female singers of the stature of Cecilia Bartoli and Joyce DiDonato. And if countertenors can’t match their prowess, they’re wasting their time. And ours. Too often Jaroussky’s catalogue of raging seas, implacable destiny and destruction sounded merely petulant. This is partly because both ends of his vocal register are weak and unable to support the energy of the writing. And his coloratura, while often exquisitely and delicately inflected, lacks colour.

Cały artykuł tutaj: Hilary Finch: Philippe Jaroussky at the Barbican >>>>

*2 grudnia 2009 r, Barbican Hall, Barbican Centre London. Philippe Jaroussky & Concerto  Köln.

Read Full Post »